Για περισσότερα από 70 χρόνια, ο Paul Alexander, ο οποίος πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 78 ετών, κρατήθηκε στη ζωή με τη βοήθεια ενός σιδερένιου πνεύμονα. Η συσκευή αυτή του επέτρεψε να αναπνέει μετά από την περιπέτεια υγείας που είχε ως παιδί με την πολιομυελίτιδα, η οποία του είχε προκαλέσει παράλυση.

Οι φωτογραφίες που έχουν κάνει τον γύρο του διαδικτύου τον δείχνουν ξαπλωμένο ανάσκελα, με το κεφάλι του ακουμπισμένο σε ένα μαξιλάρι και το σώμα του εγκλωβισμένο στον μεταλλικό κύλινδρο από το λαιμό και κάτω.

Τι είναι η πολιομυελίτιδα

Η πολιομυελίτιδα δεν βλάπτει άμεσα τους πνεύμονες. Αντίθετα, ο ιός επιτίθεται στους κινητικούς νευρώνες του νωτιαίου μυελού. Ως εκ τούτου, μπορεί να αποδυναμώσει ή να διακόψει την επικοινωνία μεταξύ του κεντρικού νευρικού συστήματος και των μυών.

Η επακόλουθη παράλυση σημαίνει ότι οι μύες που καθιστούν δυνατή την αναπνοή δεν λειτουργούν πλέον. Αυτό που δεν μπορούσε να κάνει λοιπόν το διάφραγμά του για τον Paul Alexander, το έκανε ο σιδερένιος πνεύμονας.

Πώς λειτουργούν οι σιδερένιοι πνεύμονες

Ο Paul Alexander ονόμασε τον σιδερένιο του πνεύμονα ως το «γέρικο σιδερένιο του άλογο». Ο αέρας της ατμόσφαιρας αναρροφάται από τον κύλινδρο από μια σειρά από φυσούνες που τροφοδοτούνται από έναν κινητήρα. Η αρνητική πίεση που δημιουργείται μέσα στον κύλινδρο αναγκάζει τους πνεύμονες του ασθενούς να διασταλούν.

Όταν ο αέρας αντληθεί ξανά, η αλλαγή της πίεσης ξεφουσκώνει απαλά τους πνεύμονες. Αυτός ο ρυθμικός συριγμός ήταν που κράτησε τον Paul Alexander ζωντανό. Οι σιδερένιοι πνεύμονες αρχικά προορίζονταν να χρησιμοποιηθούν για δύο εβδομάδες, για να δώσουν στο σώμα την ευκαιρία να ανακάμψει.

Σε συνέντευξή του στον Guardian το 2020, ο Alexander είχε αποκαλύψει ότι, μετά από τρία χρόνια μέσα στον σιδερένιο πνεύμονα, μπορούσε να τον αφήσει για μερικές ώρες κάθε φορά αφού έμαθε την τεχνική της «γλωσσοφαρυγγικής αναπνοής».

Πότε χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά οι σιδερένιοι πνεύμονες

Χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης για να σώσουν τη ζωή ενός οκτάχρονου κοριτσιού το 1928. Ο σιδερένιος πνεύμονας είχε κατασκευαστεί από μια ομάδα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για να αντιμετωπίσει την παράλυση των μυών του θώρακα.

Σύντομα έγινε χαρακτηριστικό των θαλάμων πολιομυελίτιδας στα μέσα του 1900, με περίπου 1.000 σιδερένιους πνεύμονες σε χρήση στις ΗΠΑ και 700 στο Ηνωμένο Βασίλειο.