Πρωτοετείς φοιτητές που μεγάλωσαν με υπερβολικά προσεκτικούς ή ελεγκτικούς γονείς φαίνεται να βιώνουν αυξημένο άγχος όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δυσκολίες που συνοδεύουν τη μετάβαση στο πανεπιστήμιο, σύμφωνα με νέα μελέτη, που πραγματοποίησαν ερευνητές του McGill University και του University of California.

Οι ερευνητές ζήτησαν από 240 πρωτοετείς φοιτητές του McGill να συμπληρώσουν ερωτηματολόγια μέσα στις πρώτες έξι εβδομάδες του χειμερινού εξαμήνου. Τα ερωτηματολόγια στηρίχθηκαν σε καθιερωμένες κλίμακες μέτρησης του στυλ γονεϊκότητας με το οποίο μεγάλωσαν οι συμμετέχοντες, των τρεχόντων συμπτωμάτων άγχους τους, καθώς και των διαφορετικών στρεσογόνων παραγόντων που αντιμετώπισαν κατά τη μετάβαση στο πανεπιστήμιο, όπως δυσκολίες στέγασης, προσωπική απώλεια ή ακόμη και απειλητικές για τη ζωή καταστάσεις.

Η ερευνητική ομάδα εξέτασε στη συνέχεια τις συσχετίσεις ανάμεσα σε αυτές τις μεταβλητές, εστιάζοντας στη σχέση μεταξύ της έκθεσης σε στρεσογόνα γεγονότα και των τρεχουσών εμπειριών άγχους σε συνάρτηση με διαφορετικές γονεϊκές συμπεριφορές.

«Διαπιστώσαμε ότι οι φοιτητές των οποίων οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί βιώνουν ισχυρότερη σύνδεση ανάμεσα στην έκθεση σε στρεσογόνα γεγονότα και τα αισθήματα άγχους», εξήγησε η Lidia Panier, κύρια συγγραφέας της μελέτης. Η Panier, υποψήφια διδάκτορας στο Τμήμα Ψυχολογίας, είναι μέλος του Εργαστηρίου Μεταφραστικής Έρευνας στη Συναισθηματική και Γνωστική Επιστήμη, που διευθύνεται από την καθηγήτρια Anna Weinberg, η οποία είναι η ανώτερη συγγραφέας και επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης.

Αν και τόνισαν ότι το ερευνητικό τους μοντέλο δεν τους επιτρέπει να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η υπερπροστατευτικότητα των γονιών προκαλεί άγχος στα παιδιά, οι ερευνητές σημείωσαν ότι μια τέτοια διαπίστωση είναι σε συμφωνία με το υπάρχον ερευνητικό υλικό.

«Προηγούμενες έρευνες δείχνουν ότι η υπερπροστατευτική γονεϊκότητα οδηγεί σε ανασφαλή δεσμό και σε χαμηλότερη ικανότητα ρύθμισης των συναισθημάτων, παράγοντες που συνδέονται με μεγαλύτερη ευαλωτότητα στο άγχος», δήλωσε η Panier.

Η ίδια θεωρεί ότι η υπερπροστατευτική γονεϊκότητα στην παιδική και εφηβική ηλικία μπορεί να μην βοηθάει τα παιδιά να μάθουν πώς να προσαρμόζονται σε στρεσογόνες καταστάσεις μακροπρόθεσμα. Παράλληλα, επισήμανε ότι η υπερπροστατευτικότητα μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να αποτελεί αντίδραση στις αγχώδεις συμπεριφορές του παιδιού: οι γονείς ενδέχεται να αναπτύξουν υπερβολικά προσεκτικές ή ελεγκτικές στάσεις για να προστατεύσουν ένα παιδί που συχνά φαίνεται φοβισμένο.

«Αυτές οι ερμηνείες δεν είναι αλληλοαποκλειόμενες», εξήγησε η Panier. «Η βιβλιογραφία υποστηρίζει επαρκώς και μια αμφίδρομη δυναμική, όπου οι συμπεριφορές του παιδιού επηρεάζουν τη γονεϊκή στάση, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει την ανάπτυξη του παιδιού».

Η ερευνήτρια εξέφρασε την ελπίδα ότι μελλοντικές μελέτες θα μπορέσουν να αποσαφηνίσουν αυτές τις σχέσεις, καθώς και να διερευνήσουν τρόπους καλύτερης υποστήριξης των νέων ενηλίκων που βιώνουν άγχος, ιδιαίτερα σε κρίσιμες μεταβατικές περιόδους.

«Θα είχε ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε αν αυτά τα μοτίβα μπορούν να αλλάξουν με τον χρόνο, όπως για παράδειγμα αν οι υποστηρικτικές σχέσεις με συνομηλίκους στο πανεπιστήμιο μπορούν να βοηθήσουν τους νέους ενήλικες να γίνουν πιο ανθεκτικοί, ακόμη κι αν μεγάλωσαν με υπερπροστατευτικούς γονείς», πρόσθεσε.