Πλήρως αποδυναμωμένα είναι τα περιφερειακά νοσοκομεία της χώρας, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Συγκεκριμένα, το 50% των νοσηλευόμενων στα μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης προέρχεται από την περιφέρεια. Παράλληλα, στα νοσοκομεία της περιφέρειας, το 50% των περιστατικών φτάνουν από γειτονικούς νομούς.
Μάλιστα, ακόμη και για ήπια συμπτώματα, οι ασθενείς επιλέγουν να πάνε στα επείγοντα, παρά να απευθυνθούν σε κάποιον στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα μεγάλα νοσοκομεία της Αττικής και της Θεσσαλονίκης να δέχονται έως και 1.000 επισκέψεις ανά εφημερία, εκ των οποίων περίπου 200 να οδηγούνται σε εισαγωγή. Αυτό, με βάση τα παραπάνω, σημαίνει πως οι 500 επισκέψεις είναι από άτομα που έρχονται από την περιφέρεια!
Οι λόγοι
Γιατί όμως οι ασθενείς δεν καταφεύγουν στις κοντινές για αυτούς δομές υγείας; Οι σοβαρές ελλείψεις βασικών ειδικοτήτων και οι μη λειτουργικές κλινικές, οδηγούν τα περιφερειακά νοσοκομεία να λειτουργούν πλέον ως «κέντρα διακομιδών» αντί για δομές δευτεροβάθμιας φροντίδας.
Επίσης, η χώρα διαθέτει μόλις 3,5 νοσοκομειακές κλίνες ανά 1.000 κατοίκους, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 5,3.
Αυτές οι γεωγραφικές ανισότητες σε συνδυασμό και με μία κουλτούρα όπου «το πρώτο φτάρνισμα οδηγεί κατευθείαν στα επείγοντα», δεν απειλεί μόνο την ποιότητα της περίθαλψης, αλλά αυξάνει την επικινδυνότητα των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, ειδικά όταν παθολογικά περιστατικά νοσηλεύονται σε ακατάλληλες χειρουργικές κλινικές.
Οι συνέπειες
Όλο αυτό το φορτίο επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τα επίσης αποδυναμωμένα νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Όπως σημειώνει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), οι υγειονομικοί είναι αντιμέτωποι με εξαντλητικά ωράρια, χαμηλές αποδοχές και αυξανόμενη εργασιακή πίεση και εγκαταλείπουν το ΕΣΥ για τον ιδιωτικό τομέα ή το εξωτερικό. Προσθέτει ότι η κατάσταση επιδεινώνεται από τη μείωση της προσέλευσης φοιτητών στις σχολές υγείας, γεγονός που προμηνύει ελλείψεις και στο μέλλον.
Η εικόνα αυτή δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμό. Χωρίς άμεσο σχεδιασμό ενίσχυσης των περιφερειακών νοσοκομείων και ουσιαστικής αναβάθμισης της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, το πρόβλημα απειλεί να λάβει μη αναστρέψιμες διαστάσεις. Η ισότιμη πρόσβαση σε ποιοτική περίθαλψη, ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας, δεν μπορεί να αποτελεί προνόμιο των μεγάλων αστικών κέντρων αλλά θεμελιώδες δικαίωμα για κάθε πολίτη. Το στοίχημα πλέον είναι αν το σύστημα υγείας θα μπορέσει να ανασυγκροτηθεί πριν οι πιέσεις γίνουν οριστικά μη διαχειρίσιμες.
