Πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν να πίνουν καθημερινά το πρωί χυμό από πορτοκάλι. Ωστόσο, πέρα από απλή συνήθεια, η καθημερινή αυτή ρουτίνα είναι ένας «θησαυρός» για την υγεία, προσφέροντας μακροζωία.
Μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι η τακτική κατανάλωση χυμού πορτοκαλιού μπορεί να επηρεάσει τη δραστηριότητα χιλιάδων γονιδίων μέσα στα ανοσοποιητικά μας κύτταρα. Πολλά από αυτά τα γονίδια βοηθούν στον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης, στην καταπράυνση των φλεγμονών και στη διαχείριση του τρόπου με τον οποίο το σώμα επεξεργάζεται τη ζάχαρη, καταστάσεις οι οποίες παίζουν σημαντικό ρόλο στη μακροπρόθεσμη υγεία της καρδιάς.
Η μελέτη παρακολούθησε ενήλικες που έπιναν 500 ml καθαρού παστεριωμένου χυμού πορτοκαλιού κάθε μέρα για δύο μήνες. Μετά από 60 ημέρες, πολλά γονίδια που σχετίζονται με τη φλεγμονή και την υψηλότερη αρτηριακή πίεση είχαν γίνει λιγότερο ενεργά.
Αυτά περιλάμβαναν τα NAMPT, IL6, IL1B και NLRP3, τα οποία συνήθως ενεργοποιούνται όταν το σώμα βρίσκεται υπό πίεση. Ένα άλλο γονίδιο γνωστό ως SGK1, το οποίο επηρεάζει την ικανότητα των νεφρών να συγκρατούν νάτριο (αλάτι), έγινε επίσης λιγότερο ενεργό. Τέτοιες αλλαγές συμφωνούν με προηγούμενα ευρήματα ότι η καθημερινή κατανάλωση χυμού πορτοκαλιού μπορεί να μειώσει την αρτηριακή πίεση σε νεαρούς ενήλικες. Αυτό είναι αξιοσημείωτο επειδή προσφέρει μια πιθανή εξήγηση γιατί ο χυμός πορτοκαλιού έχει συνδεθεί με καλύτερη υγεία της καρδιάς σε αρκετές δοκιμές.
Η νέα εργασία δείχνει ότι ο χυμός αυτός δεν αυξάνει απλώς το σάκχαρο στο αίμα. Αντίθετα, φαίνεται να προκαλεί μικρές αλλαγές στα ρυθμιστικά συστήματα του σώματος που μειώνουν τη φλεγμονή και βοηθούν τα αιμοφόρα αγγεία να χαλαρώσουν.
Οι φυσικές ενώσεις στα πορτοκάλια, ιδιαίτερα η εσπεριδίνη, ένα φλαβονοειδές εσπεριδοειδών γνωστό για τις αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις επιδράσεις του, φαίνεται να επηρεάζουν τις διαδικασίες που σχετίζονται με την υψηλή αρτηριακή πίεση, την ισορροπία της χοληστερόλης και τον τρόπο με τον οποίο το σώμα χειρίζεται τη ζάχαρη.
Η απόκριση ποικίλλει επίσης ανάλογα με το μέγεθος του σώματος. Τα άτομα που έχουν μεγαλύτερο βάρος έτειναν να εμφανίζουν μεγαλύτερες αλλαγές στα γονίδια που εμπλέκονται στον μεταβολισμό του λίπους, ενώ οι πιο αδύνατοι εθελοντές εμφάνισαν ισχυρότερες επιδράσεις στη φλεγμονή.
