Πλήρης ημερών πέθανε ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Ο θάνατός του έγινε χθες γνωστός, βυθίζοντας στη θλίψη τους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέθανε σε ηλικία 89 ετών στον ύπνο του.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ταινίες και οι ερμηνείες του στη μεγάλη οθόνη θα μείνουν «αθάνατες». Με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου ηθοποιού η Daily Mail σε δημοσίευμά της φέρνει στο προσκήνιο την πρώιμη «μάχη» που έδωσε για την υγεία του και η οποία «πυροδότησε» την αγάπη του για τη φύση.

Ο Ρέντφορντ ήταν μόλις 11 ετών όταν προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα, μια ιογενή λοίμωξη που προκαλεί παράλυση. Η ασθένεια μπορεί να κλιμακωθεί γρήγορα και περίπου ένας στους 50 ασθενείς εμφανίζει έντονο μυϊκό πόνο και δυσκαμψία στον αυχένα και την πλάτη.

Περίπου το 1% των κρουσμάτων πολιομυελίτιδας καταλήγουν σε παράλυση και ένα στα 10 από αυτά καταλήγει σε θάνατο. Όταν η πολιομυελίτιδα έφερνε εξασθένηση στους μύες που χρησιμοποιούνται στην αναπνοή, οι ασθενείς θεραπεύονταν στο παρελθόν με τη χρήση ενός «σιδερένιου πνεύμονα». Ο Ρέντφορντ παραδέχτηκε ότι ως παιδί, ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν να παγιδευτεί σε ένα τέτοιο μηχάνημα.

Είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Πριν ανακαλυφθεί το εμβόλιο Salk, αυτό που πλανιόταν πάνω από την παιδική σου ηλικία ήταν πάντα ο φόβος της πολιομυελίτιδας, επειδή το μόνο που έβλεπες ήταν ανθρώπους σε σιδερένιους πνεύμονες».

Παρά την επιφυλακτικότητά του απέναντι στον ιό, ο Ρέντφορντ κατέληξε να κολλήσει πολιομυελίτιδα κολυμπώντας στον ωκεανό, και παρόλο που δεν χρειάστηκε να μπει σε σιδερένιο πνεύμονα, ήταν κλινήρης για εβδομάδες.

«Δεν μπορούσα να κινηθώ πολύ καλά, αλλά δεν ήμουν παράλυτος. Δεν ήταν περίπτωση σιδερένιου πνεύμονα. Ήταν μια περίπτωση ήπιας πολιομυελίτιδας, αλλά ήταν αρκετά σοβαρή για να με κρατήσει στο κρεβάτι για δύο εβδομάδες», είχε τονίσει σε συνέντευξή του.

Το 2014, σκηνοθέτησε μία από τις έξι ταινίες μικρού μήκους μιας σειράς με τίτλο Cathedrals of Culture (Καθεδρικοί Ναοί Πολιτισμού), επιλέγοντας ως θέμα του το Ινστιτούτο Βιολογικών Σπουδών Salk στο Λος Άντζελες.

«Από προσωπική άποψη, γνώριζα για το κτίριο επειδή μεγάλωσα στο Λος Άντζελες, όχι μακριά από εκείνη την περιοχή... οπότε ήμουν εκεί όταν χτιζόταν. Επίσης, ήμουν εκεί όταν η επιδημία πολιομυελίτιδας ήταν ακόμα απειλή. Μπορούσες να την κολλήσεις. Είχα κι εγώ μια ήπια περίπτωση όταν ήμουν 11 ετών, και ευτυχώς ήταν αρκετά ήπια για να μην μου προκαλέσει κάποια πραγματική βλάβη.

Η πολιομυελίτιδα ήταν μέρος της ζωής μας, οπότε όταν ο Jonas Salk εφηύρε το εμβόλιο, ήταν απλώς συγκλονιστικά νέα», είχε επισημάνει.

Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο η πολιομυελίτιδα διαμόρφωσε το μέλλον του Redford ήταν κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του. Αφού ανέκτησε τις δυνάμεις του, η μητέρα του τον πήγε να επισκεφτεί το Εθνικό Πάρκο Yosemite. Ο νεαρός εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το τοπίο που κατέληξε να εργαστεί δύο από τα εφηβικά του καλοκαίρια εκεί.

«Αυτή η ενασχόληση μου έδωσε την ευκαιρία να βρίσκομαι πραγματικά εκεί κάθε μέρα - να κάνω πεζοπορία μέχρι τους Καταρράκτες Βέρναλ ή Νεβάδα. Με βύθισε πραγματικά βαθιά μέσα σε αυτό. Το Yosemite με κέρδισε», είχε πει στο Smithsonian.com.

Το 2016 αφηγήθηκε ένα ντοκιμαντέρ για το διάσημο φυσικό καταφύγιο των ΗΠΑ και, για να τιμήσει την Ημέρα της Γης το 2020, συλλογίστηκε το ταξίδι του μετά την πολιομυελίτιδα.

«Θυμάμαι ξεκάθαρα τη στιγμή που έμεινα έκθαμβος μπροστά στον φυσικό κόσμο», είχε αποκαλύψει. «Ήμουν έντεκα χρονών. Η μητέρα μου με είχε πάει ένα ταξίδι οδικώς ως ανταμοιβή για την θεραπεία μου για μια ήπια περίπτωση πολιομυελίτιδας. Οδηγήσαμε από το σπίτι μας στο Λος Άντζελες στο Yosemite και, καθώς περνούσαμε μέσα από ένα δάσος με δέντρα και μια σήραγγα μήκους ενός μιλίου, σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου για να θαυμάσουμε τη θέα. Ένιωθα τόσο μικρός, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιούσα ότι ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος. Θυμάμαι ακόμα καθαρά τι σκέφτηκα— «Δεν θέλω να το βλέπω αυτό, θέλω να είμαι μέσα σε αυτό»», ήταν τα λόγια του.