Ορισμένοι άνθρωποι στον πλανήτη έχουν καταφέρει να κερδίσουν το «βραβείο» της μακροζωίας. Λίγο ο τρόπος ζωής, λίγο οι διατροφικές συνήθειες, ενδεχομένως η έλλειψη άγχους ή άλλων υποχρεώσεων που μπορεί να δυσκολεύουν την καθημερινότητα, φαίνεται να έχουν συμβάλλει στην παράταση της ζωής κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τα 100 έτη ζωής.
Ωστόσο, οι επιστήμονες πέρα από την μακροζωία, η οποία συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο της έρευνάς τους, αναζητούν απαντήσεις και για την αθανασία. Πώς θα σας φαινόταν αλήθεια αν υπήρχε η δυνατότητα να ζήσετε για 1000 χρόνια; Σενάριο επιστημονικής φαντασίας;
Κάτι που για εμάς φαντάζει ανέφικτο, για τους επιστήμονες ίσως όχι και τόσο. Σύμφωνα με τον Joao Pedro de Magalhaes, καθηγητή Μοριακής Βιογεωλογίας στο Ινστιτούτο Φλεγμονής και Γήρανσης, Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, Ηνωμένο Βασίλειο, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν για αρκετές χιλιάδες χρόνια στο μέλλον. Αλλά προς το παρόν λείπει ένα κρίσιμο σημείο για να ξεκλειδωθεί αυτή η δυνατότητα.
Αυτός ο καθηγητής, γνωστός για την αναζήτησή του για την αθανασία υποστηρίζει ότι το κλειδί για τα πάντα είναι η κατανόηση των μηχανισμών της γήρανσης. Ο Joao Pedro de Magalhaes αφιερώνει μεγάλο μέρος της ζωής του στη μελέτη των γονιδιωμάτων μακρόβιων ζώων, όπως η φάλαινα της Γροιλανδίας και ο γυμνός τυφλοπόντικας. Για τον ερευνητή, το μέλλον της βιογεροντολογίας έγκειται στην πλήρη παύση της διαδικασίας γήρανσης.
«Πρέπει να μάθουμε πώς να επιδιορθώνουμε το DNA και να επαναπρογραμματίζουμε τα κύτταρα για μια ριζικά διαφορετική διαδικασία γήρανσης», δήλωσε πρόσφατα ο ερευνητής στον ιστότοπο ScienceAlert. Αυτός είναι ένας από τους μηχανισμούς που εντοπίζονται στη φάλαινα της Γροιλανδίας, η οποία έχει την ικανότητα να επιδιορθώνει το DNA της, επιτρέποντάς της να αντιμετωπίζει διαφορετικές ασθένειες από τους ανθρώπους.
Στους ανθρώπους, το γονίδιο p53 βρίσκεται στο χρωμόσωμα 17. Ονομάζεται «καταστολέας όγκων» επειδή ελέγχει την κυτταρική ανάπτυξη και διαίρεση και είναι ικανό να στέλνει σήματα σε άλλα γονίδια για να βοηθήσει στην επιδιόρθωση του κατεστραμμένου DNA. Ωστόσο, είναι ανενεργό στο 50% των καρκίνων και συμβάλλει στη μείωση του προσδόκιμου ζωής του σώματος.
Ο Magalhoes υποστηρίζει ότι αν η γήρανση είναι προγραμματισμένη στο DNA μας, θα ήταν θεωρητικά δυνατό να επαναπρογραμματίσουμε τα κύτταρα ώστε να τροποποιήσουν τα γονίδια που εμπλέκονται στη διαδικασία γήρανσης.
Για να υποστηρίξει το επιχείρημά του, αναφέρεται στην πρόοδο που έχει σημειωθεί στην ιατρική τον τελευταίο αιώνα: «Ο προπάππους μου πέθανε από πνευμονία, η οποία ήταν μια από τις κύριες αιτίες θανάτου τη δεκαετία του 1920. Σήμερα, μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια απλή δόση πενικιλίνης. Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και με τη γήρανση».
Ωστόσο, ο ερευνητής δεν πιστεύει ότι η θεραπεία για την αιώνια νεότητα είναι πιο κοντά. Θεωρεί, ωστόσο, ότι μπορεί να είναι δυνατό να εμπνευστούμε από ορισμένες ενώσεις που βρίσκονται στα ζώα για να παρατείνουμε το προσδόκιμο ζωής μας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη ραπαμυκίνη, η οποία είναι γνωστό ότι παρατείνει το προσδόκιμο ζωής ορισμένων θηλαστικών κατά 10-15% και χρησιμοποιείται ήδη ως φάρμακο για μεταμοσχεύσεις οργάνων σε ανθρώπους.
«Είμαι αισιόδοξος ότι θα αναπτύξουμε φάρμακα παρόμοια με τις στατίνες, τις οποίες λαμβάνουμε καθημερινά για να μειώσουμε τον κίνδυνο καρδιακών παθήσεων, αλλά με σκοπό τη μακροζωία», λέει ο Joao Pedro de Magalhaes. «Αν μπορούσαμε να επιβραδύνουμε τη γήρανση του ανθρώπου κατά 10 ή ακόμα και 5%, ακόμη και αυτό θα ήταν απίστευτο», καταλήγει.
