Στις 15 Σεπτεμβρίου, ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του Ντένις, ενός εκ των θυμάτων στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, ξεκίνησε απεργία πείνας. Το αίτημα του ήταν απλό: Ζητούσε και συνεχίζει να ζητάει την εκταφή του γιού του, προκειμένου να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις στη σορό του, ώστε διερευνηθούν τα ακριβή αίτια του θανάτου του.

Καθώς, ωστόσο, δεν εγκρίθηκε το αίτημα που αφορούσε τις τοξικολογικές εξετάσεις, ο 48χρονος Πάνος Ρούτσι συνέχισε την απεργία πείνας για εβδομάδες. Την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου (την 19η δηλαδή ημέρα) υποβλήθηκε σε προληπτικές ιατρικές εξετάσεις, στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας Πειραιά.

Αν και οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι, προς το παρόν, δεν υπάρχει κάποια άμεση απειλή για τη ζωή του απεργού πείνας, έχουν ήδη εμφανιστεί σοβαρά προβλήματα αδυναμίας, με εντονότατη καταβολή, υπνηλία, οριακά και ανατασσόμενα υπογλυκαιμικά επεισόδια, καθώς και αιμωδίες κάτω άκρων. Μάλιστα, ο 48χρονος έχει ήδη χάσει 10 κιλά σωματικού βάρους, τα οποία αντιστοιχούν στο 8,9% του αρχικού του βάρους.

Με κάθε μέρα που περνάει, η απεργία πείνας θα επηρεάζει ολοένα και περισσότερο τον οργανισμό του και ως εκ τούτου είναι αναγκαία η καθημερινή παρακολούθησή του από ειδικούς.

Τι συμβαίνει στον οργανισμό κατά την απεργία πείνας

Η μακροχρόνια αποχή από το φαγητό επηρεάζει όλα σχεδόν τα όργανα και τα συστήματα του σώματος. Προκαλεί μυϊκή αδυναμία, αυξημένη ευπάθεια σε λοιμώξεις, ψυχολογικά προβλήματα και, τελικά, ανεπάρκεια οργάνων. Παρότι η απώλεια μυϊκής μάζας είναι σημαντική, οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά από λοίμωξη ή οργανική ανεπάρκεια.

Σύμφωνα με τα δεδομένα, εάν το άτομο που κάνει την απεργία πείνας δεν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και συνεχίσει να λαμβάνει υγρά, κινδυνεύει να πεθάνει από υποσιτισμό μετά από 6 έως 8 εβδομάδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι απεργοί πείνας των φυλακών Maze στις ΗΠΑ το 1981, οπότε και οι κρατούμενοι πέθαναν μέσα σε 45-61 ημέρες.

Ωστόσο, ο θάνατος μπορεί να επέλθει πολύ νωρίτερα, ακόμη και μέσα σε 3 εβδομάδες, εάν το άτομο που κάνει απεργία πείνας έχει προβλήματα υγεία, όπως αποκαλύπτει το Radio Liberty.

Σε γενικές γραμμές, η σωματική και νοητική εξασθένηση μπορεί να ξεκινήσει ήδη από τη δεύτερη ή τρίτη ημέρα. Λόγω της έλλειψης υδατανθράκων, το σώμα στρέφεται στα αποθέματα λίπους και πρωτεϊνών, τα οποία αρχίζει να χρησιμοποιεί ως κύρια πηγή ενέργειας.

Αυτό οδηγεί σε απώλεια λίπους και μυών αλλά και σε αλλαγές στις βασικές λειτουργίες του οργανισμού. Τα επίπεδα ηλεκτρολυτών πέφτουν αισθητά, κάτι που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές διαταραχές σε ζωτικές λειτουργίες.

Μετά από δύο εβδομάδες είναι πιθανό να εμφανιστούν ζάλη, αδυναμία, απώλεια συντονισμού κινήσεων και χαμηλός καρδιακός ρυθμός. Την επόμενη εβδομάδα μπορεί να παρουσιαστούν απώλεια όρασης ή άλλα νευρολογικά προβλήματα.

Μετά από έναν μήνα ή αν έχει χαθεί πάνω από το 18% του σωματικού βάρους, υπάρχει κίνδυνος μόνιμης βλάβης. Μπορεί να εμφανιστούν δυσκολία στην κατάποση, ίλιγγος, απώλεια ακοής και όρασης, ακόμη και ανεπάρκεια οργάνων.

Μετά από 45 ημέρες, ο κίνδυνος θανάτου είναι εξαιρετικά υψηλός, κυρίως λόγω λοίμωξης ή καρδιαγγειακής κατάρρευσης.