Η αύξηση της ευελιξίας στο χώρο εργασίας μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων των εργαζομένων, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.
Σε χώρους εργασίας που εφάρμοσαν παρεμβάσεις σχεδιασμένες να μειώσουν τη σύγκρουση μεταξύ της εργασίας των εργαζομένων και της προσωπικής/οικογενειακής τους ζωής, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι οι εργαζόμενοι με υψηλότερο βασικό καρδιομεταβολικό κίνδυνο, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι μεγαλύτερης ηλικίας, μείωσαν τον κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου κατά 5 έως 10 έτη.
«Όταν μετριάστηκαν οι αγχωτικές συνθήκες εργασίας και οι συγκρούσεις εργασίας-οικογένειας, είδαμε μείωση του κινδύνου καρδιαγγειακής νόσου μεταξύ των πιο ευάλωτων εργαζομένων, χωρίς καμία αρνητική επίπτωση στην παραγωγικότητά τους. Αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να είναι ιδιαίτερα σημαντικά για τους εργαζόμενους με χαμηλούς και μεσαίους μισθούς που παραδοσιακά έχουν λιγότερο έλεγχο στα ωράρια και τις απαιτήσεις εργασίας τους και υπόκεινται σε μεγαλύτερες ανισότητες υγείας» ανέφεραν οι ερευνητές.
Οι μελετητές σχεδίασαν επίσης μια παρέμβαση στο χώρο εργασίας που αποσκοπούσε στην αύξηση της ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής: Οι προϊστάμενοι εκπαιδεύτηκαν σε στρατηγικές για την υποστήριξη της προσωπικής και οικογενειακής ζωής των εργαζομένων παράλληλα με τις εργασιακές τους επιδόσεις, και ομάδες εποπτών και οι εργαζόμενοι παρακολούθησαν πρακτική εκπαίδευση για να εντοπίσουν νέους τρόπους για να αυξήσουν τον έλεγχο των εργαζομένων στα χρονοδιαγράμματα και τις εργασίες τους.
Οι ερευνητές ανέθεσαν τυχαία την παρέμβαση σε μονάδες και χώρους εργασίας σε μια εταιρεία πληροφορικής, αποτελούμενη από 555 συμμετέχοντες υπαλλήλους, και μια εταιρεία μακροχρόνιας φροντίδας, με 973 συμμετέχοντες υπαλλήλους.
Οι υπάλληλοι πληροφορικής αποτελούνταν από άνδρες και γυναίκες τεχνικούς εργάτες με υψηλό και μεσαίο μισθό και οι υπάλληλοι μακροχρόνιας περίθαλψης αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες, που δεν είχαν καλό μισθό.
Στους 1.528 εργαζόμενους στις πειραματικές ομάδες και στις ομάδες ελέγχου καταγράφηκε η συστολική αρτηριακή πίεση, ο δείκτης μάζας σώματος, η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη, η κατάσταση καπνίσματος, η HDL χοληστερόλη και η ολική χοληστερόλη στην αρχή της μελέτης και ξανά 12 μήνες αργότερα.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αυτές τις πληροφορίες για να υπολογίσουν μια βαθμολογία καρδιομεταβολικού κινδύνου (CRS) για κάθε εργαζόμενο, με υψηλότερες βαθμολογίες που υποδηλώνουν υψηλότερο εκτιμώμενο κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου μέσα στη δεκαετία.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι η παρέμβαση στο χώρο εργασίας δεν είχε καμία σημαντική συνολική επίδραση στη βαθμολογία κινδύνου των εργαζομένων.
Ωστόσο, οι ερευνητές παρατήρησαν μειώσεις στις βαθμολογίες ειδικά μεταξύ εκείνων με υψηλότερα βασικά CRS: Οι εργαζόμενοι της εταιρείας πληροφορικής και της εταιρείας μακροχρόνιας φροντίδας είδαν μειώσεις στις βαθμολογίες τους ισοδύναμες με 5,5 και 10 χρόνια μεταβολών που σχετίζονται με την ηλικία. Η ηλικία έπαιξε επίσης ρόλο. Οι εργαζόμενοι άνω των 45 ετών με υψηλότερο βασικό CRS ήταν πιθανότερο να δουν μείωση από τους νεότερους αντίστοιχα.
Η παρέμβαση σχεδιάστηκε για να αλλάξει την κουλτούρα του χώρου εργασίας με την πάροδο του χρόνου με την πρόθεση να μειώσει τη σύγκρουση μεταξύ της επαγγελματικής και προσωπικής ζωής των εργαζομένων και τελικά να βελτιώσει την υγεία τους.
