Ο ψευδάργυρος είναι ένα ιχνοστοιχείο, το οποίο είναι απαραίτητο για τη σωστή λειτουργία του ανθρώπινου σώματος, σύμφωνα με το Harvard Health.
«Ο οργανισμός δεν μπορεί να παράγει ψευδάργυρο, οπότε θα πρέπει να φροντίσουμε να τον λαμβάνουμε μέσω των τροφών», λέει η Teresa Fung, διαιτολόγος και επίκουρη καθηγήτρια διατροφής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ.
Τροφές όπως το βοδινό κρέας, οι γαρίδες και οι σπόροι κολοκύθας περιέχουν υψηλά επίπεδα του θρεπτικού αυτού συστατικού.
Οφέλη του ψευδαργύρου
Ο ψευδάργυρος είναι ζωτικής σημασίας για την εύρυθμη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και την επούλωση τραυμάτων.
Επιπλέον, το σώμα χρειάζεται ψευδάργυρο για την ανάπτυξη των οστών, την παραγωγή ορμονών όπως η ινσουλίνη και η τεστοστερόνη, την παραγωγή σπέρματος, ενώ οι έγκυες χρειάζονται τον ψευδάργυρο για τη σωστή ανάπτυξη του εμβρύου τους. Το σώμα χρειάζεται επίσης ψευδάργυρο για να μπορεί να εκτελεί τις λειτουργίες της όσφρησης και της γεύσης.
Πόσο ψευδάργυρο χρειαζόμαστε κάθε μέρα
Η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη ψευδαργύρου είναι 11 χιλιοστόγραμμα (mg) την ημέρα για ενήλικες άνδρες και 8 mg την ημέρα για ενήλικες γυναίκες.
Για έγκυες ή θηλάζουσες γυναίκες, η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη ψευδαργύρου είναι 11 mg την ημέρα και 12 mg την ημέρα, αντίστοιχα.
Τι συμβαίνει εάν δεν λαμβάνετε αρκετό ψευδάργυρο;
Τα συμπτώματα της ανεπάρκειας ψευδαργύρου περιλαμβάνουν την αργή επούλωση των τραυμάτων, την κακή στοματική υγεία, την απώλεια γεύσης και όσφρησης, τις δερματικές αλλοιώσεις, την τριχόπτωση, την κακή ανοσοαπόκριση και τη διάρροια.
Τα παιδιά με ανεπάρκεια ψευδαργύρου μπορεί να υποφέρουν από καθυστερημένη ανάπτυξη, καθώς και από διάρροια και συχνές λοιμώξεις. Όλα αυτά τα συμπτώματα, ωστόσο, θα μπορούσαν επίσης να είναι αποτέλεσμα άλλων διαταραχών ή ελλείψεων. Ο μόνος τρόπος για να επιβεβαιωθεί η ανεπάρκεια είναι με εξέταση αίματος για τη μέτρηση των επιπέδων ψευδαργύρου στο αίμα.
Ο κίνδυνος ανεπάρκειας ψευδαργύρου είναι υψηλότερος σε ηλικιωμένους ενήλικες, καθώς και σε άτομα που ακολουθούν φυτική διατροφή, σε έγκυες ή θηλάζουσες γυναίκες, σε άτομα με γαστρεντερικές διαταραχές όπως η νόσος του Crohn και η κοιλιοκάκη, καθώς και σε άτομα που έχουν υποβληθεί σε βαριατρική χειρουργική επέμβαση.
