Περισσότεροι από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι παγκοσμίως, υποφέρουν από πολλαπλά επεισόδια ημικρανίας. Προηγούμενες μελέτες δείχνουν ότι η ημικρανία μπορεί δυνητικά να αυξήσει τον κίνδυνο ενός ατόμου για άλλες ιατρικές καταστάσεις, όπως το εγκεφαλικό επεισόδιο, η καρδιακή νόσος, η επιληψία, τα προβλήματα ύπνου, το άγχος και η κατάθλιψη.

Η ημικρανία έχει επίσης συνδεθεί με ορισμένες γαστρεντερικές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου (IBS).

Τώρα, ερευνητές από το Εθνικό Πανεπιστημιακό Κολλέγιο Ιατρικής της Σεούλ στη Νότια Κορέα, αναφέρουν ότι μπορεί επίσης να υπάρχει σύνδεση μεταξύ της ημικρανίας και της πιθανότητας αυξημένου κινδύνου για φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (IBD), ο οποίος είναι ένας γενικός όρος που περιλαμβάνει τη νόσο του Crohn και την ελκώδη κολίτιδα.

Ημικρανία και Φλεγμονώδης Νόσος του Εντέρου (IBD)

Σύμφωνα με τον Dr. Brooks D. Cash, καθηγητή και επικεφαλής του τμήματος Γαστρεντερολογίας, Ηπατολογίας και Διατροφής στο UTHealth Houston στο Τέξας, ο οποίος δεν συμμετείχε σε αυτή τη μελέτη, ο τομέας της γαστρεντερολογίας έχει αναγνωρίσει εδώ και πολλά χρόνια ότι η ημικρανία έχει συνδεθεί με πολλά χρόνια γαστρεντερικά σύνδρομα και ασθένειες.

Τα δεδομένα σε αυτήν την αναφορά υποστηρίζουν προηγούμενες αναφορές για συσχέτιση μεταξύ των πονοκεφάλων της ημικρανίας και των ΙΦΝΕ.

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο του 2021 στις Ηνωμένες Πολιτείες βρήκε υψηλότερο επιπολασμό περιστατικών ημικρανίας ή σοβαρών πονοκεφάλων μεταξύ των ενηλίκων με ΙΦΝΕ από ό,τι σε εκείνους που δεν είχαν.

Μπορεί η ημικρανία να αυξήσει τον κίνδυνο φλεγμονώδους νόσου του εντέρου;

Για την τρέχουσα μελέτη, οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από περισσότερους από 10 εκατομμύρια ανθρώπους μέσω του εθνικού συστήματος υγειονομικής περίθαλψης για πολίτες της Νότιας Κορέας. Περίπου το 3% του πληθυσμού της μελέτης είχε ΙΦΝΕ.

Μέσω των δεδομένων, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η συχνότητα των ΙΦΝΕ ήταν σημαντικά υψηλότερη σε άτομα που είχαν ημικρανία σε σύγκριση με αυτά που δεν είχαν.

Οι επιστήμονες εξέτασαν επίσης τα δεδομένα μέσω υποομάδων της νόσου του Crohn και της ελκώδους κολίτιδας. Τα άτομα με ημικρανία και στις δύο υποομάδες είχαν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν οποιαδήποτε πάθηση σε σύγκριση με άτομα χωρίς ημικρανία.

Μετά από τη διάγνωση της ημικρανίας, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι διέτρεχαν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν νόσο του Crohn, με σημαντική αύξηση μετά από 5ετή παρακολούθηση.

Επιπλέον, εντός των υποομάδων, οι επιστήμονες ανέφεραν ότι η επίδραση της ημικρανίας στον κίνδυνο εμφάνισης ελκώδους κολίτιδας ήταν πιο εμφανής στους άνδρες παρά στις γυναίκες.

Τα αποτελέσματα της μελέτης δεν είναι οριστικά

Με βάση αυτά τα ευρήματα, η ερευνητική ομάδα προτείνει τα άτομα με ημικρανία να παρακολουθούνται προσεκτικά για την ανάπτυξη ΙΦΝΕ.

Ωστόσο, ο Δρ. Cash δήλωσε ότι τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν δεν υποστηρίζουν πειστικά αυτήν την προσέγγιση. Και αυτό διότι, οι αναλογίες πιθανοτήτων που αναφέρθηκαν σε αυτή τη μελέτη σχετικά με την ανάπτυξη ΙΦΝΕ και τη σύνδεση με ημικρανίες και πονοκεφάλους, είναι κάτι που εύκολα μπορεί να παρερμηνευθεί.

Επιπλέον είναι σημαντικό να εντοπιστούν πιθανά ζητήματα υγείας που μπορεί να προκαλέσουν ΙΦΝΕ, καθώς ένας γιατρός μπορεί να είναι σε θέση να μετριάσει τα συμπτώματα των ΙΦΝΕ εάν γνωρίζει τι μπορεί να σχετίζεται με αυτά.

«Δεν έχουμε ακόμη αρκετές πληροφορίες ή αποδείξεις για να δικαιολογήσουμε μια αιτιώδη σχέση με κάθε τρόπο. Αλλά αυτά τα δεδομένα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξηγήσουν ορισμένες θεραπευτικές προσεγγίσεις που μπορεί να ωφελήσουν τόσο τα γαστρεντερικά όσο και τα νευρολογικά συμπτώματα σε ασθενείς με ημικρανίες», αναφέρουν οι ειδικοί.

Σχετικά με τα επόμενα βήματα αυτής της έρευνας, ο Δρ. Cash είπε ότι απαιτούνται μηχανιστικά δεδομένα για την αξιολόγηση των πιθανών λόγων για αυτές τις παρατηρήσεις συσχέτισης.

Έτσι προτάθηκε στους ερευνητές να αναζητήσουν μια συσχέτιση μεταξύ των εξάρσεων της IBD και της ημικρανίας που εμφανίζονται ταυτόχρονα.

Καθώς η ημικρανία σχετίζεται με την απελευθέρωση σεροτονίνης, οι ερευνητές κλήθηκαν να εξετάσουν πώς οι μεταφορείς σεροτονίνης εντός του γαστρεντερικού σωλήνα, του λεπτού εντέρου και του παχέος εντέρου μπορεί να παίζουν ρόλο.