Ένα τριετές πρόγραμμα άσκησης βελτίωσε το προσδόκιμο ζωής σε ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου και συνέβαλε στην αποτροπή της επανεμφάνισης της νόσου, όπως έδειξε ένα πρωτοποριακό διεθνές πείραμα.
Με τα οφέλη της άσκησης να ανταγωνίζονται αυτά ορισμένων φαρμάκων, ειδικοί δήλωσαν ότι τα ογκολογικά κέντρα και τα ασφαλιστικά ταμεία θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο να καθιερώσουν την παρότρυνση για άσκηση ως νέο πρότυπο φροντίδας για τους επιζώντες του καρκίνου του παχέος εντέρου. Μέχρι τότε, οι ασθενείς μπορούν να αυξήσουν τη σωματική τους δραστηριότητα μετά από τη θεραπεία, γνωρίζοντας ότι η άσκηση συμβάλλει στην πρόληψη της υποτροπής του καρκίνου.
«Είναι μια εξαιρετική μελέτη», δήλωσε ο Δρ. Jeffrey Meyerhardt του Ινστιτούτου Καρκίνου Dana-Farber, ο οποίος δεν συμμετείχε σε αυτή. Είναι η πρώτη τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη που δείχνει πώς η άσκηση μπορεί να βοηθήσει επιζώντες του καρκίνου.
Προηγούμενα δεδομένα βασίζονταν στη σύγκριση ενεργών ατόμων με όσους κάνουν καθιστική ζωή, ένας τύπος μελέτης που δεν μπορεί να αποδείξει αιτιώδη σχέση. Η νέα μελέτη, που διεξήχθη σε Καναδά, Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισραήλ και Ηνωμένες Πολιτείες, σύγκρινε άτομα που επιλέχθηκαν τυχαία για συμμετοχή σε πρόγραμμα άσκησης, ενώ κάποια άλλα έλαβαν απλώς ένα ενημερωτικό φυλλάδιο.
«Αυτή είναι από τις πιο υψηλής ποιότητας αποδείξεις που μπορούμε να έχουμε», δήλωσε η Δρ. Julie Gralow, επικεφαλής ιατρός της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας.
Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν πρόσφατα στο ετήσιο συνέδριο της ASCO στο Σικάγο.
Οι ερευνητές παρακολούθησαν 889 ασθενείς με θεραπεύσιμο καρκίνο του παχέος εντέρου που είχαν ολοκληρώσει χημειοθεραπεία. Οι μισοί έλαβαν πληροφορίες για άσκηση και διατροφή, ενώ οι υπόλοιποι συμμετείχαν σε πρόγραμμα με προπονητή, και συναντήσεις ανά δύο εβδομάδες για έναν χρόνο και στη συνέχεια μία φορά τον μήνα για τα επόμενα δύο χρόνια.
Οι προπονητές βοηθούσαν τους συμμετέχοντες να βρουν τρόπους να αυξήσουν τη σωματική τους δραστηριότητα. Πολλοί, όπως η Terri Swain-Collins, επέλεξαν να περπατούν περίπου 45 λεπτά αρκετές φορές την εβδομάδα. «Ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω για μένα, για να νιώθω καλύτερα», ανέφερε η 62χρονη από το Κίνγκστον του Οντάριο. Η τακτική επαφή με έναν προπονητή την κρατούσε σε εγρήγορση.
Μετά από οκτώ χρόνια, τα άτομα στο οργανωμένο πρόγραμμα άσκησης όχι μόνο έγιναν πιο δραστήρια από εκείνα της ομάδας ελέγχου, αλλά εμφάνισαν και 28% λιγότερες υποτροπές καρκίνου και 37% λιγότερους θανάτους.
Στην ομάδα της άσκησης παρατηρήθηκαν περισσότερα μυϊκά τραβήγματα και παρόμοια προβλήματα. «Όταν είδαμε τα αποτελέσματα, μείναμε άναυδοι», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης, Δρ. Christopher Booth.
Οι ερευνητές συνέλεξαν αίμα από τους συμμετέχοντες, αναζητώντας ενδείξεις που να συνδέουν την άσκηση με την πρόληψη του καρκίνου, είτε μέσω της επεξεργασίας της ινσουλίνης είτε μέσω της ενίσχυσης του ανοσοποιητικού συστήματος ή άλλου μηχανισμού. Το πρόγραμμα προπονήσεων της Swain-Collins ολοκληρώθηκε, αλλά εκείνη συνεχίζει να ασκείται.
Αυτού του είδους η αλλαγή συμπεριφοράς μπορεί να επιτευχθεί όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στα οφέλη της άσκησης. Τα νέα δεδομένα θα δώσουν στους ασθενείς με καρκίνο έναν επιπλέον λόγο να μην κάθονται στο σπίτι.
